Հայաստանի ազատագրված տարածքի մասին հանրության իրազեկման ծրագրի շրջանակում «Հայրենասեր» կազմակերպությունը ներկայացնում է քաղաքագետ Հրաչյա Արզումանյանի հեղինակած հոդվածը։

Վերջապես Սերժ Ազատիչը եկավ-տեսավ-ազատեց բոլորիս ու հատկապես իր թիմին` օրեր տևած ծանր «մղձավանջից»: Ասաց` տրամադրությունը բարձր է (չհարցրեց իր թիմին` ինչո՞ւ եք լրագրողներին մշտապես դրսում պահում, իշխող կուսակցություն ենք, մի պրես-կենտրոն չե՞նք կարողանում ստեղծել էսպիսի օրերի համար. չէ՞ որ «էսպիսի օրեր» անցնող տասնհինգ տարիներին շատ են եղել, ու Աստված գիտի` էլի ինչքան կլինեն. անձրև է, ձյուն է, կարկուտ է… լրագրող են, կին են, աղջիկ են, ինչևէ), և կայտառ անցան գործի (ժամը վեցին «Օջախում» ընտրություններին նվիրված հաջորդական կայտառ «միջոցառումից» էին գալիս):

Հովիկ Աբրահամյանի շուրջ «խմորումները» շարունակվում են: Չնայած այն պնդմանը, որ ինքն է լինելու սպասվելիք ու մեր «գլխին գալիք» ԱԺ նախագահը (Սերժ Սարգսյանն այս թեմայով ոչ մեկի հետ չի խոսում, ընդհուպ մինչև Հովհաննես Ա., վերջինս էլ «անգյուման», սարերով ու լայն դաշտերով արշավում է` մի բան իմանալու, մի լուր առնելու), այնուհանդերձ, անորոշությունը մաշում է մեր ապագա ԱԺ քաղաքական գործչին:

Ճիշտ է, Սերժ Սարգսյանը «վճռական մենակի» կարգավիճակով է իրականացնում ՀՀԿ-ի նախընտրական քարոզարշավը, ինչն առանձին վերլուծության թեմա է, այնուհանդերձ, գնալ Արարատի մարզ` առանց մարզի «ասողի», համատեղությամբ շտաբի պետի, արդեն իսկ շատ բան է նշանակում: